Indeks na stronach 335-337.

Recenzja: Kazimierz Bartel był zarówno cenionym uczonym, jak i doskonałym dydaktykiem geometrii wykreślnej. Droga jego studiów jest na ówczesne stosunki społeczne niecodzienna. Po ukończeniu szkoły przemysłowej został ślusarzem, wykazując jednak duże zainteresowanie naukami ścisłymi wytrwałe dążył do dalszego kształcenia się. Jako eksternista uzyskał świadectwo dojrzałości i wstąpił na studia wyższe w Politechnice Lwowskiej. Dyplom uzyskał na Wydziale Budowy Maszyn, ale rosnące zainteresowania naukowe zamiast do praktyki skierowały go do Katedry Geometrii Wykreślnej kierowanej wówczas przez Mieczysława Łazarskiego, który mianował go swym asystentem. Studiował nadal na Uniwersytecie Lwowskim oraz w Monachium u Doehlemanna. W roku 1913 objął po Lazarskim kierownictwo katedry, jako profesor nadzwyczajny, a w cztery lata później został mianowany profesorem zwyczajnym. Pierwszymi pracami naukowymi K. Bartla są prace z dziedziny geometrii syntetycznej. Tak w pracy doktorskiej, jak i habilitacyjnej zajął się utworami szeregów i pęków inwolucyjnych. Później w Paryżu opublikował pracę na temat tworzenia niektórych powierzchni wyższych rzędów. Był także autorem doskonałych podręczników z dziedziny geometrii wykreślnej. Najwięcej zainteresowania udzielał perspektywie. Przez cały okres swej pracy naukowej przeprowadzał studia i doświadczenia z tej dziedziny. Zapoczątkował je bardzo wcześnie; już w latach 1904-1914 przeznaczał wszystkie swoje wakacje na studia w biblio-tekach i muzeach Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Austrii, Szwajcarii i Włoch. W latach 1921 i 1934 odbywał specjalnie poświęcone tym zagadnieniom półroczne podróże naukowe do Włoch, Francji i Niemiec. Owocem tych prac badawczych jest „Perspektywa malarska". Obejmuje ona całokształt zagadnień związanych z perspektywą i stanowi najobszerniejszą pracę z tej dziedziny nie tylko w literaturze polskiej, ale także światowej. Autor zaplanował podział całości na dwa tomy. Tom pierwszy obejmuje obszerne opracowanie geometrii rzutu środkowego, jest więc podstawą do pracy architekta i plastyka oraz wprowadzeniem w rozważania nad perspektywą malarską w ściślejszym znaczeniu tego słowa. Tom drugi obejmuje dioptrykę oka, estetykę, historyczny rozwój teorii perspektywy i jej zastosowania w sztukach plastycznych. [fragment przedmowy Franciszka Otto]