Streszczenie: Prace Ferdynanda Szypuły przechodziły przeobrażenia formalne w miarę upływu jego twórczego czasu. Od drzeworytu i linorytu poprzez sitodruk do druku cyfrowego w chwili obecnej. Zawsze jednak cechowały się mistrzowskim opanowaniem warsztatu i swoistą charakterystyczną poetyką. Wczesne z lat sześćdziesiątych były pełne groteski i pomysłowości w budowaniu syntetycznych motywów. Już w nich rozpoznać można zamiłowanie do przedmiotów, które występują obok nas. Ferdynand Szypuła stawia je na równi z człowiekiem opisując ich niepowtarzalną urodę, zachwycającą anatomię, zastanawiając się nad ukrytym znaczeniem. W niektórych kompozycjach układa je w klasycznie ułożone martwe natury w innych uzupełnia o techniczne dodatki w postaci wykreślonych linii, punktów i numeracji. Przedmioty Szypuły äżyjąö swoją własną naturą i logiczną funkcją odkrywając często niezauważony nowy świat bytu materii. Poetyka ta przybiera szczególnej dramaturgii gdy autor zderza stworzone przez siebie elementy z płaszczyznami bogatych faktur. Uzyskuje dzięki temu bardzo iluzyjną przestrzeń, która staje się głównym motywem tych prac. Odejście od pospolitych, rozpoznawalnych przedmiotów nie jest abstrakcją bo realizm a może hiperrealizm jest tak sugestywny, że mamy ochotę przekonać się o tym dotykiem własnej dłoni. Ferdynand Szypuła w swoich pracach z najnowszego okresu swojej twórczości gdy zaczął posługiwać się drukiem cyfrowym operuje niemal kosmiczną przestrzenią w której umieszcza bohaterów swoich bardzo narracyjnych opowieści. Jest w tych przedstawieniach wiele doświadczenia z bogatej drogi tradycyjnego warsztatu graficznego, do której autor powraca cytatami ze swoich wcześniejszych prac.