Bibliografia s. 241-257. Indeks.

Streszczenie: Dotychczasowe badania poświęcone sztuce i artystom w dwudziestoleciu międzywojennym koncentrowały się na przedstawicielach dwóch, traktowanych jako najważniejsze ze względu na nowatorstwo formalne, kierunków: awangardy konstruktywistycznej i kapistów. Jednak wielu auto rów próbujących dokonać syntetycznego opisu sztuki i życia artystycznego tego ipkresu wskazywało na istnienie trzeciego nurtu, niezbyt dobrze zba danego, którego uczestników określano jako tradycjonalistów lub zwolen ników sztuki narodowej. Zazwyczaj wymieniano kilka najważniejszych grup artystycznych i indywidualności oraz wskazywano na ich współpracę z m ecenatem państwowym. Nie próbowano jednak dokonać dokładniej szej charakterystyki ogółu artystów tworzących ów trzeci nurt ani analizo wać ich postaw i przekonań artystycznych. W łaśnie o tych najsłabiej dotychczas rozpoznanych artystach traktuje książka. Działali oni przede wszystkim w stolicy, w kręgach artystyczno-towarzyskich skupionych wokół warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (SSP)2 oraz związku zawodowego, Bloku Zawodowych Artystów Plastyków (Blok ZAP). Byli przepełnieni ambicją stworzenia współczesnej, popularnej polskiej sztuki narodowej, odpowiedniej dla epoki odzyskanej niepodległości. Pracowali przy organizacji państwowych instytucji życia artystycznego, zasiadali w najważniejszych komisjach doradczych i komitetach konkurso wych, projektowali wystrój urzędów państwowych i transatlantyków, oficjalnych wydawnictw i odznaczeń, a także utrzymywali dobre kontakty z ludźmi władzy odpowiedzialnymi za politykę kulturalną.