Streszczenie: Książka przybliża czytelnikowi dorobek twórczy Tadeusza Gronowskiego (1894-1990), jednego z najwybitniejszych polskich plakacistów, czynnego zawodowo zarówno w okresie międzywojnia jak i przez wiele lat po roku 1945. Artysty, który wpisał się w świadomość wielu Polaków jako autor niezwykle sugestywnego plakatu Radion sam pierze z 1926 roku, a także twórca znaku graficznego Polskich Linii Lotniczych LOT w roku 1929. Autorka skupiła się na sztuce plakatu i reklamy, czyli tych dziedzinach, które przyniosły Gronowskiemu nie tylko największe zaszczyty, nagrody i niemal powszechne uznanie, ale także wpisały jego nazwisko na stałe do historii sztuki polskiej XX w. Książka obejmuje stosunkowo krótki, wobec długiego życia artysty okres dwudziestolecia międzywojennego, kiedy to cechowała go największa twórcza witalność. Wtedy odkrył swoje artystyczne powołanie do plakatu, który potraktował jako samodzielną dziedzinę sztuki dając początek nowoczesnemu rozumieniu jego formy i funkcji. Wtedy też stworzył kontynuowany i modernizowany przez następne pokolenie grafików styl reklamy polskiej lat międzywojennych. Reklamy lekkiej, dowcipnej, kulturalnej i trafiającej do odbiorców. Autorka w sposób zwięzły wydobywa zarówno cechy charakterystyczne dzieł artysty decydujące o osobowości ich twórcy jak i sygnalizuje jasno, co jest w nich oryginalne, niepowtarzalne a zwłaszcza nowatorskie w stosunku do osiągnięć innych grafików na tym polu. Omawia i analizuje dorobek Gronowskiego na tle poczynań bliskich mu stylistycznie i ideowo artystów francuskich. Przedstawia argumenty za pionierską rolą plakatów Gronowskiego na gruncie polskim oraz stara się określić ich pozycję na prężnym i o wiele bogatszym rynku artystycznym Paryża, który w latach trzydziestych stał się obok Warszawy drugim miejscem pracy twórczej grafika. Gronowski otwarty na impulsy płynące z zewnątrz, przetwarzający i nadający rys własnej osobowości temu wszystkiemu, co najlepsze i najciekawsze na polu plakatu stał się zarówno twórcą, wokół którego ogniskowały się poczynania młodszych - wychowanych na nim - rodzimych grafików reklamowych wywodzących się głównie z kręgu warszawskiego Wydziału Architektury, jak i pierwszym, który wprowadził do plakatu polskiego nowe techniki, zwłaszcza szalenie modną w latach trzydziestych technikę prószu. Książka jest wszechstronnie nakreślonym portretem nie tylko twórczości Gronowskiego, ale ówczesnych przemian w dziedzinie plakatu, artystycznej reklamy oraz mody. Wykonana wedle reguł warsztatu historyka sztuki, ogrania również problematykę szeroko pojętej kultury materialnej epoki. Nakreśla obraz życia ulicy w międzywojennej Warszawie, która jako Paryż Północy reprezentowała pełen zespół cech europejskich metropolii.