Streszczenie: Sławoj Ostrowski w Gdańskiej Szkole Rzeźby uczestniczy w tworzeniu legendy. Ostrowski rzeźbi człowieka É ludzi znaczących, czyli wielkich, jak i osoby z najbliższego otoczenia. Od samego początku twórczości powstają figury, torsy, popiersia, głowy i płaskorzeźby postaci w formie portretowej. Najczęściej realizuje je w drewnie, ale także w kamieniu i brązie, a ich wspólną cechą, bez względu na materiał, jest polichromia. Polichromia występująca nie jako efekt, lecz jako środek kształtujący formę rzeźbiarską. Posługując się słowem äpolichromiaö, należy zwrócić uwagę na umowność tego określenia. Prace pokrywane są miksturami barwnymi lub monochromatycznymi robionymi według własnej receptury, a wspólną ich cechą jest pozostawienie widocznej struktury materiału. Nakładanie äkolorówö lub äkoloruö podporządkowane zostało procesowi poszukiwania twórczego wszystkich rzeźb. Historyczne pojęcie portretu rzeźbiarskiego najpełniej określone zostało w sztuce starożytnego Rzymu, a mistrzostwo w zakresie sztuki portretowej miało i ma znaczący wpływ na kulturę europejską. äPortretyö Ostrowskiego można także klasyfikować jako wywodzące się z korzeni sztuki Rzymu, jednak nie w formie naśladownictwa, a wyłącznie w kategoriach fascynacji, która miała miejsce w początkowym okresie twórczości artysty, a będącej w chwili obecnej przeszłością. Od pewnego okresu É moim zdaniem co najmniej od dziesięciu lat É nazywanie rzeźb Ostrowskiego wyłącznie portretowymi (co czynią krytycy) jest określeniem mało adekwatnym, nieprecyzyjnym i ograniczającym. Dotyczy to w szczególności äportretówö realizowanych nie na zamówienie, lecz tych, które powstają z potrzeby tworzenia, jako formy rzeźbiarskiej wypowiedzi, określającej samego siebie. Najczęściej prace te także oznaczają wybraną postać, dalej są nośnikami zasad rzeźby portretowej É jednak pozbawione przymusu akceptacji fundatora É tworzą zestaw prac ukazujących pełnię możliwości autora.