Streszczenie: Jeśli w obrębie całego wieku XIX-tego karykatura polska, no może poza Franciszkiem Kostrzewskim, była jeszcze zjawiskiem marginalnym w twórczości uznanych malarzy i grafików, to w okresie Młodej Polski uzyskała już pełne prawa samodzielnego gatunku plastycznego. Okres ten wydał zresztą całą plejadę znakomitych karykaturzystów, m.in.: Karola Frycza, Witolda Wojtkiewicza, Fryderyka Pautscha, Henryka Uziembłę, Stanisława Rzeckiego-Szreniawę i Kazimierza Sichulskiego właśnie. Obok karykatury wszyscy z nich uprawiali jeszcze inne rodzaje i dyscypliny plastyczne. Procajłowicz był np. wybitnym ilustratorem i grafikiem książki. Frycz osiągnął z czasem sławę głównie jako scenograf, a Pautsch jako malarz i zarazem uznany autorytet pedagogiczny. Pozostali, z Wojtkiewiczem na czele, byli świetnymi malarzami lub grafikami o różnorodnych zainteresowaniach tematycznych. Sam Sichulski uprawiający z powodzeniem malarstwo pejzażowe, portretowe i dekoracyjne, kojarzony jest zwykle z tzw. Trójką Huculską, którą tworzyli jeszcze Fryderyk Pautsch oraz Władysław Jarocki. Artysta ten wpisywany jest zazwyczaj w nurt obyczajowy polskiego modernizmu, jako piewca obyczajowości Podkarpacia. Większość opracowań i leksykonowych not określa go również jako karykaturzystę. Brak w nich jednak, poza nielicznymi wyjątkami*, szerszej analizy krytycznej jego dokonań w tym zakresie. Musi to dziwić, bowiem karykatura, jak u żadnego innego artysty, wywarła olbrzymi wpływ na całą jego twórczość. Karykaturę potrafił też podnieść do rangi jednej z dyscyplin tzw. czystej sztuki, nadając jej niejednokrotnie niemal monumentalną formę. Obiegowo karykatura kojarzy się bowiem z ulotnymi, niewielkimi formatowo szkicami tuszem i ołówkiem. Sichulski rysował je także i to w znacznych ilościach. Ponadto jednak, tworzył nie tyle karykatury, co znaczne rozmiarami karykaturalne portrety i alegoryczne kompozycje wielopostaciowe. Są to w pełnym tego słowa znaczeniu obrazy satyryczne, a nie karykatury w rozumieniu obiegowym. Ich walor dekoracyjny i trafność charakterystyki przedstawianych postaci sprawiał, że bezpośrednio u artysty owe kompozycje zamawiało wielu wybitnych przedstawicieli krakowskiej i lwowskiej bohemy oraz elit społeczno-politycznych. Stworzenie takiego portretu na zamówienie przez Sichulskiego właśnie było uważane za swoistą nobilitację i schlebiało portretowanym.