Streszczenie: Tadeusz Szadeberg był wybitnym artystą XX wieku. W styczniu 2002 roku w muzeum miała miejsce pierwsza wystawa jego prac. Dzięki uprzejmości Darczyńców, od kilku lat dzieła Artysty można podziwiać na wystawie stałej w naszym muzeum. Prezentowane prace stanowią przykład różnych technik artystycznych. Sala im. Tadeusza SzadebergaOd 2009 roku sala muzeum nosi imię Tadeusza Szadeberga. Wszechstronność T. Szadeberga, jego wieloletnia praca przy pomocy dłuta, pędzla, ołówka, pióra czy wreszcie aparatu fotograficznego - to setki różnorodnych realizacji wykonanych w czasie ponad sześćdziesięciu lat. Najstarszymi z zachowanych są rzeźby. Do dziś ocalało ich bardzo mało. Wśród nich znajduje się jedna z pierwszych, młodzieńcza praca artysty, wykonany około 1920 roku płasko rzeźbiony w drewnie, portret górala. Losy wielu rzeźb gipsowych wykonanych w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (1923-1930) okazały się tragiczne. Liczne figury, w tym także nagrodzone, m. in. herma Montwiłła Mireckiego, trafiły w latach trzydziestych do szkolnego lamusa, a następnie zostały porozbijane młotkami, bądź wystawione do ogrodu i potłuczone kamieniami. Jak wspomina w swych notatkach T. Szadeberg, powodem zniszczenia tych rzeźb były nieporozumienia pomiędzy nim a prof. T. Breyerem. Liczne rzeźby i projekty pawilonów wystawowych oraz reklam ulagły zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Okupanci nie oszczędzili pomnika S. Batorego ustawionego przed warszawskim gimnazjum. Pod gruzami mieszkania przy ul. Myśliwieckiej rozbite zostały liczne figury gipsowe. Wśród ocalałych znalazło się popiersie W. Ambroziewicza, którego rzeźbiarz mimo starań muzeum w Chełmie zachował dla siebie, oraz popiersie gipsowe I. Mościckiego (nagroda Horus Concours), ofiarowane w 1945 roku przez artystę do zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie