Indeks.

Streszczenie: Once considered a mere caretaker for collections, the curator is now widely viewed as a globally connected auteur. Over the last twenty-five years, as international group exhibitions and biennials have become the dominant mode of presenting contemporary art to the public, curatorship has begun to be perceived as a constellation of creative activities not unlike artistic praxis. The curator has gone from being a behind-the-scenes organizer and selector to a visible, centrally important cultural producer. In The Culture of Curating and the Curating of Culture(s), Paul O'Neill examines the emergence of independent curatorship and the discourse that helped to establish it. O'Neill describes how, by the 1980s, curated group exhibitions—large-scale, temporary projects with artworks cast as illustrative fragments—came to be understood as the creative work of curator-auteurs. The proliferation of new biennials and other large international exhibitions in the 1990s created a cohort of high-profile, globally mobile curators, moving from Venice to Paris to Kassel. In the 1990s, curatorial and artistic practice converged, blurring the distinction between artist and curator. O'Neill argues that this change in the understanding of curatorship was shaped by a curator-centered discourse that effectively advocated—and authorized—the new independent curatorial practice. Drawing on the extensive curatorial literature and his own interviews with leading curators, critics, art historians, and artists, O'Neill traces the development of the curator-as-artist model and the ways it has been contested. The Culture of Curating and the Curating of Culture(s) documents the many ways in which our perception of art has been transformed by curating and the discourses surrounding it.

Streszczenie: Niegdyś uważany za zwykłego opiekuna kolekcji, kurator jest obecnie powszechnie postrzegany jako globalnie powiązany twórca. W ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat, gdy międzynarodowe wystawy zbiorowe i biennale stały się dominującym sposobem prezentowania sztuki współczesnej publiczności, kuratorstwo zaczęło być postrzegane jako konstelacja działań twórczych, podobnie jak praxis artystyczna. Kurator zmienił się z zakulisowego organizatora i selekcjonera w widocznego, centralnie ważnego producenta kultury. W książce The Culture of Curating and the Curating of Culture(s) Paul O'Neill analizuje pojawienie się niezależnego kuratorstwa i dyskursu, który pomógł je ustanowić. O'Neill opisuje, w jaki sposób w latach 80. kuratorskie wystawy grupowe - duże, tymczasowe projekty z dziełami sztuki jako ilustracyjnymi fragmentami - zaczęły być rozumiane jako twórcza praca kuratorów-autorów. Mnożenie się nowych biennale i innych dużych międzynarodowych wystaw w latach 90. stworzyło kohortę głośnych, globalnie mobilnych kuratorów, przenoszących się z Wenecji do Paryża i Kassel. W latach 90. praktyka kuratorska i artystyczna zbiegły się, zacierając różnicę między artystą a kuratorem. O'Neill argumentuje, że ta zmiana w rozumieniu kuratorstwa została ukształtowana przez dyskurs skoncentrowany na kuratorze, który skutecznie promował - i autoryzował - nową niezależną praktykę kuratorską. Opierając się na obszernej literaturze kuratorskiej i własnych wywiadach z czołowymi kuratorami, krytykami, historykami sztuki i artystami, O'Neill śledzi rozwój modelu kuratora-artysty i sposoby, w jakie został on zakwestionowany. The Culture of Curating and the Curating of Culture(s) dokumentuje wiele sposobów, w jakie nasze postrzeganie sztuki zostało przekształcone przez kuratorstwo i otaczające je dyskursy. [tłumaczenie maszynowe]